“Para viaxar lonxe, non hai mellor nave que un libro”

Emily Dickinson

Agardan por nós viaxes cheas de aventuras nas que coñeceremos a nenas e mulleres bravas que loitaron contra os prexuízos para conseguir os seus soños.

Ata fai moi pouco tempo os contos infantís reflectían un mundo onde os mozos eran sempre os heroes que salvaban a unha débil princesa. E case nunca aparecían mozas decididas e resoltas. Pero agora podemos contar con contos que trasmiten valores de igualdade, de respecto e convivencia entre nenas e nenos e entre mulleres e homes.

Mudemos o conto!

Espectáculo de narración oral con obxectos e monicreques

Dirección e interpretación: Raquel Queizás.
Artefacto escénico: Titereluis
Monicreques: Titereluis
Fotografías: Alba Sotelo Leal
Deseño cartaz e web: Daniel Piñeiro
Duración do espectáculo: 50m
Montaxe/desmontaxe: 60m/30m
Público: Nenas e nenos a partir de 3 anos. Público familiar.

Existiu hai moito tempo, en Galicia, unha aldea chamada Veromundo, estaba chea de lendas que se escondían nas covas e mámoas de pedra. Este lugar desapareceu co paso do tempo, ninguén se lembra xa do seu nome.

Pero, de cando en vez, sen previo aviso “aparece” diante dos nosos ollos un cova de Veromundo, na que habita unha moura, unha sabia, unha encantada que conta o que non está escrito empregando para iso os petróglifos que rodean a súa morada.

Na nosa terra, Galicia, as pedras están vivas. Nelas agóchanse tesouros, nelas viven as mouras encantadas, as serpes grandes, os mouros, os trasnos, os xigantes. Dentro das covas dormen as nubes do Nubeiro antes de formar fortes treboadas. Sobre as pedras descubrimos misteriosos petróglifos, gravados feitos sobre a pedra ao aire libre, que semellan mensaxes secretas que temos aínda que descrifrar. As pedras falan, só hai que pararse a escoitalas para poder viaxar ao outro lado, alén.

Con este espectáculo de narración oral pretendo:

-Que as nenas e os nenos  coñezan o valor do noso patrimonio cultural material e inmaterial. 

-Que redescubran os nosos petróglifos para que aprendan a estimalos e a coidalos. 

-E que coñezan os contos e lendas que nos fan  pobo para que logo lles pregunten aos seus avós e bisavós por eles, para que as historias revivan de cada vez e nunca se esquezan.

Espectáculo de narración oral con manipulación de obxectos, monicreques e proxeccións.

Dirixido a un público familiar e a nenas e nenos a partir de cinco anos.

Para as proxeccións dos petróglifos requirese escuridade no espazo.

A MOURINDADE

Dirección e interpretación: Raquel Queizás.

Vestiario: Guadalupe Cariño

Cova: Teresa Calvo Romero

Espacio sonoro:

                 Percusión: Félix Rodriguez

                 Arpa: Elena Paz

Audiovisuais: Daniel Piñeiro e Laia Tubio.

Deseño de iluminación: Daniel Piñeiro.

Deseño de cartaz: Daniel Piñeiro

Espectáculo patrocinado pola Deputación Provincial de Pontevedra dentro do seu programa do Ano Patrimonio

O segredo do tendal

Historias increibles e manipulación de obxectos.

Colgadas no tendal, as letras senten o sol a facerlles cóxegas e bailan unhas coas outras. A roupa tamén quere xogar como elas xogan: as pinzas axudan a un pano a medrar até se converter nunha montaña, unha toalla foxe correndo entre as cordas… ou é un can de palleiro?
É que neste espectáculo que xoga a tensar os límites entre os contacontos, os títeres e a pantomima, e con eles as fronteiras da imaxinación máis alá do escenario, case nada é o que parece.

Grazas a unha técnica de manipulación de panos, inspirada nos mestres das marionetas orientais, o escenario pasa de amosar pezas de roupa secando ao sol a ser o interior dun castelo, un mar poboado por sereas ou a cova dun feroz polbo, gardián dun tesouro.

Inspirado nas lembranzas de moitas tardes escoitando as historias da miña avoa mentres tendiamos a roupa ao sol de agosto, preparei este espectáculo para presentar a tradición oral á nova xeración de nativos dixitais.
Porque… habería máis cousas que contar, pero parece que secou a roupa…

SOMOS IGUAIS

Queliña quere  ser aviadora, gústalle vivir aventuras e contar historias. De pequena estaba farta de escoitar contos de PRINCESAS ROSAS e apoucadas e de PRÍNCIPES AZUIS e insensibles e un día dixo BASTA XA!!!

Puxo o gorro e os anteollos de pilota e foi buscar contos para demostrar que nenas e nenos SOMOS IGUAIS. Sí, igual de valentes e igual de sensibles.

Descubriremos  historias de nenas e nenos (ou animais) que rompen os estereotipos que abundan nos contos; nenas decididas, nenos sensibles. Identificaremos  situacións as que nos temos que enfrontar día a día, na escola, na casa, cos amigos, …onde a violencia ou a agresividade física e verbal pode ter solución grazas a palabra e gozaremos brincando coa imaxinación que nos une.

Dende a nenez pódese previr todo tipo de violencia mediante novos modelos de feminidade e masculinidade rachando así cos roles e estereotipos asignados. 

Desmontemos cos contos eses estereotipos que  dificultan a convivencia pacífica entre nenas  e nenos.

AS NENAS

As nenas necesitan outros modelos nos que reflexarse. Dende moi pequenas a sociedade, ensina as nenas que a súa valía  está determinada primordialmente pola súa beleza, o seu rol reproductivo, a súa delgadez, por ser sensibles, cariñosas e obedientes e non pola súa intelixencia , asertividade creatividade e capacidad crítica ou de liderazgo.

OS NENOS 

As emociones non son só

cousas de nenas… É moi importante que os nenos  aprendan a expresar tamén de forma axeitada as súas emocións, moitas vetadas como xénero,  que pode rematar sendo unha das sementes de maltrato no futuro. Teñen que sentirse libres para falar sobre iso, para evitar que esa frustración xenere agresividade e violencia : ” os nenos non choran”, ” iso é cousa de nenas”…

CONTRA A VIOLENCIA DE XÉNERO

“As sementes da violencia seméntanse  nos primeiros anos de vida, cultívanse  e desenrólanse  durante a nenez e comezan  a dar os seus froitos malignos na adolescencia”

Precisamos, a través dos contos, mostrar ás nenas e ós nenos outros modelos cos que identificarse, para que vexan que SOMOS IGUAIS; nenas fortes, nenos sensibles. 

Os contos fomentan a empatía. É dicir, a capacidade de poñerse no lugar doutro e identificar as emociones alleas. Os contos son unha gran ferramenta para a coeducación, pero antes de enseñar hábitos, debemos aprender a ser, como dicía  Aristóteles, a nosa mellor versión posible de nós mesmos. Esa é a felicidade. E para alcanzala temos que desaprender, criticarnos, ver e comprender, saber identificar un entorno ou situación violenta tanto no ámbito doméstico, no ámbito escolar como no ámbito persoal. Só así  poderemos cambiar o que non funciona.