de 3 a 11 anos Archives - Páxina 3 de 5

Raposadas

28 xaneiro , 2018

A raposa é moi lista, é moi curiosa. Gústalle vivir libre no monte mais tamén achegarse á aldea para ver xogar ás nenas e aos nenos e escoitar os contos que lles contan na lareira.

Canta o galo, sae o sol. A raposa feliz achégase á aldea cantaruxando unha melodía. Vai visitar á galiña para que lle ensine adiviñas, vai escoitar os contos da señora Lela que vive preto da escola. Agarda polas nenas e nenos para xogar con carozos de millo, con paus e con pedras. Vaille botar unha carreira ao sapo e aprender con el traballos do campo.

Xa se pon o sol, a raposa ten que marchar para despedirse dela todos póñense a danzar.

Quen danzou por aquí?

Colleita de contos populares de animais de tradición oral da nosa terra, que alimentaron, alimentan e alimentarán a moitas nenas e a moitos nenos galegos.

Os contos de tradición oral seleccionados están protagonizados por animais personificados que se debaten entre o uso da forza bruta e o uso da intelixencia para a resolución de conflitos. Moitos destes contos, ademais de mostrarnos as características que definen a cada animal, buscan describir e explicar unha forma de vida fomentando o respecto pola natureza.Axudan a coñecer a contorna natural e familiar que nos fai pobo a través da nosa lingua, os nosos contos, as nosas adiviñas, os nosos xogos e as nosas cancións.

Dirección e interpretación: Raquel Queizás

Música: Félix Rodríguez

Ilustración cartaz: Aldara Piñeiro García

Duración: 50 minutos

Público: nenas e nenos a partir de 3 anos / familias

Historias azuis

27 xaneiro , 2018

HISTORIAS AZUIS

Integra a diabetes na escola

Dous espectáculos de contos creados por Raquel Queizás en colaboración coa Asociación de nenas, nenos e xente nova con diabetes de Galicia (Anedia), co obxectivo de integrar a diabetes nas escolas.

Todos os nenos e as nenas dende unha idade temperá pasan moito tempo na escola, o centro de educación máis importante despois do fogar. Canto mellor sexa a colaboración entre os pais e nais e o profesorado, mellor será a evolución na infancia de quen padece diabetes tipo 1.

Canto máis se fale desta doenza de forma positiva máis normal lles parecerá a diabetes de tipo 1 ás crianzas diabéticas e axudará a eliminar prexuízos. Medrar cunha doenza crónica como a diabetes de tipo 1 non debe ser un freo para o seu desenvolvemento. Tamén durante a infancia, quen ten diabetes pínchase para facer os controis de glicemia, inxéctase insulina e leva unha alimentación sa pero ante todo é un neno ou unha nena coma os demais.

Este neno ou nena convive na clase cun grupo que, na maioría dos casos non saben nada da diabetes de tipo 1 e para quen as picadas, as plumas ou as bombas de insulina e os medidores son obxectos estraños. Sen esquecer as emocións causadas pola súa diabetes ás que se deben enfrontar. Ou os síntomas dunha hipoglicemia ou unha hiperglicemia que non só afecta á nena ou neno diabético senón tamén ao resto do alumnado da aula e educadores.

OBXECTIVOS QUE SE VAN ALCANZAR:

-Explicarlles aos nenos e ás nenas de forma sinxela en que consiste a diabetes.

-Familiarizar o alumnado cos síntomas máis comúns que pode presentar unha persoa diabética na súa vida diaria.

-Proporcionarlles unhas pautas de actuación para que poidan apoiar e acompañar as persoas diabéticas do seu contorno.

A QUEN VAI DIRIXIDO

Á nena e ao neno diabético para que acepte máis facilmente a súa doenza diante dos compañeiros.

Aos compañeiros de clase para que coñezan mellor a diabetes de maneira que a integración na aula sexa óptima. Sen esquecer o feito de compartir a información sobre a enfermidade. Quen sexan máis maiores poden tamén recoñecer os síntomas de hiper/hipo e comunicarllo ao profesorado.

Ao profesorado para que se sinta máis apoiado na acollida en clase dun neno ou nena con diabetes de tipo 1.

PROPOSTA

Este proxecto permite dar a coñecer a diabetes dunha forma lúdica e educativa. Pretende facer fincapé nas emocións e nos estados de ánimo que suscitan tratar esta realidade. A educación emocional é moi importante.

Queremos unha infancia feliz, nenos e nenas que sexan boas persoas, que se sintan ben consigo e coa xente que os rodea. Queremos unha infancia que saiba expresar non só contidos senón tamén emocións.

A información será presentada de forma lúdica a través de dous espectáculos de contos adaptados á idade das nenas e nenos.

“Non nos deixamos vencer pola diabetes, enfrontámonos a ela xuntos”.

NANO TEN DIABETES

(dirixido a nenas e nenos de 3 a 6 anos)

Había unha vez unha ra que non paraba de brincar, sempre cantaba contenta baixo o sol ata que un día todo cambiou… Nano xa non dá choutos, non canta, está triste e bebe auga sen parar. Que lle pasará? NANO ten diabetes.

A través do monicreque da ra, dunha forma entretida e sinxela, os nenos e as nenas comprenderán como se encontra o e porqué está así. O personaxe da ra Nano, servirá como fío condutor para explicar os síntomas máis comúns da diabetes. A través da historia de Nano establecerase un diálogo co público para que poidan comentar o que comprenderon.

Para as mentes que aínda non teñen todas as palabras para expresarse empregaremos monicreques, debuxos, xogos en grupo.

UN CASO AZUL

(dirixido a nenas e nenos de 7 a 11 anos)

A detective Queizás enfróntase ao caso máis difícil da súa carreira.

Tras días buscando a M.S. unha montañeira perdida consegue dar con ela no máis profundo dun bosque. Está tirada no chan sen folgos atrapada nunha silveira, pero compórtase dun xeito estraño. Comería algo velenoso? Picaríalle unha víbora?

Unha detective vai ser quen se atope con que a diabetes forma parte dun caso no que está a investigar. De forma similar ao proceso que un profesional da medicina leva a cabo para realizar un diagnóstico, a rapazada irá seguindo indicios e descubrindo información sobre esta doenza dunha forma lúdica e interactiva.

CONCLUSIÓNS

HISTORIAS AZUIS ofrece ferramentas para fomentar o diálogo na aula. O profesorado e os compañeiros de clase, que están ben informados e non temen intervir nin solicitar axuda, convértense nun grande apoio para o alumno ou alumna con diabetes.

Fai preguntas! Cóntanos ! Estamos para acompañarte!

O Eco das pedras

15 setembro , 2017

Existiu hai moito tempo, en Galicia, unha aldea chamada Veromundo, estaba chea de lendas que se escondían nas covas e mámoas de pedra. Este lugar desapareceu co paso do tempo, ninguén se lembra xa do seu nome.
Pero, de cando en vez, sen previo aviso “aparece” diante dos nosos ollos un cova de Veromundo, na que habita unha moura, unha sabia, unha encantada que conta o que non está escrito empregando para iso os petróglifos que rodean a súa morada.
Na nosa terra, Galicia, as pedras están vivas. Nelas agóchanse tesouros, nelas viven as mouras encantadas, as serpes grandes, os mouros, os trasnos, os xigantes. Dentro das covas dormen as nubes do Nubeiro antes de formar fortes treboadas. Sobre as pedras descubrimos misteriosos petróglifos, gravados feitos sobre a pedra ao aire libre, que semellan mensaxes secretas que temos aínda que descrifrar. As pedras falan, só hai que pararse a escoitalas para poder viaxar ao outro lado, alén.

Rafael Quintía, escritor, músico e antropólogo, adicoume estas palabras despois de ver o Eco das pedras:

“Unha marabilla de actuación sobre o noso patrimonio e a nosa mitoloxía. Un espectáculo construído con moita sensibilidade, sentido do humor, afán didáctico, ben documentado e con moito cariño e amor pola arte de achegarlle aos máis cativos as vellas historias que nos fixeron como somos. Os meus parabéns para ela e o meu desexo de que moitos de vós, e dos vosos fillos e fillas, poidades gozar do seu espectáculo.”

Con este espectáculo de narración oral pretendo:

-Que as nenas e os nenos coñezan o valor do noso patrimonio cultural material e inmaterial.

-Que redescubran os nosos petróglifos para que aprendan a estimalos e a coidalos.

-E que coñezan os contos e lendas que nos fan pobo para que logo lles pregunten aos seus avós e bisavós por eles, para que as historias revivan de cada vez e nunca se esquezan.

Espectáculo de narración oral con manipulación de obxectos, monicreques e proxeccións.

Dirixido a un público familiar e a nenas e nenos a partir de cinco anos.

Para as proxeccións dos petróglifos requirese escuridade no espazo.

A MOURINDADE

Dirección e interpretación: Raquel Queizás.

Vestiario: Guadalupe Cariño

Cova: Teresa Calvo Romero

Espacio sonoro:

Percusión: Félix Rodriguez

Arpa: Elena Paz

Audiovisuais: Daniel Piñeiro e Laia Tubio.

Deseño de iluminación: Daniel Piñeiro.

Deseño de cartaz: Daniel Piñeiro

O Segredo do tendal

10 setembro , 2017

O segredo do tendal

Historias incríbeis e manipulación de obxectos.

Colgadas no tendal, as letras senten o sol a facerlles cóxegas e bailan unhas coas outras. A roupa tamén quere xogar como elas xogan: as pinzas axudan a un pano a medrar até se converter nunha montaña, unha toalla foxe correndo entre as cordas… ou é un can de palleiro?
É que neste espectáculo que xoga a tensar os límites entre os contacontos, os títeres e a pantomima, e con eles as fronteiras da imaxinación máis alá do escenario, case nada é o que parece.

Grazas a unha técnica de manipulación de panos, inspirada nos mestres das marionetas orientais, o escenario pasa de amosar pezas de roupa secando ao sol a ser o interior dun castelo, un mar poboado por sereas ou a cova dun feroz polbo, gardián dun tesouro.

Inspirado nas lembranzas de moitas tardes escoitando as historias da miña avoa mentres tendiamos a roupa ao sol de agosto, preparei este espectáculo para presentar a tradición oral á nova xeración de nativos dixitais.
Porque… habería máis cousas que contar, pero parece que secou a roupa…

Somos iguais

24 xullo , 2017

SOMOS IGUAIS

Queliña quere ser aviadora, gústalle vivir aventuras e contar historias. De pequena estaba farta de escoitar contos de PRINCESAS ROSAS e apoucadas e de PRÍNCIPES AZUIS e insensibles e un día dixo BASTA XA!!!

Puxo o gorro e os anteollos de pilota e foi buscar contos para demostrar que nenas e nenos SOMOS IGUAIS. Sí, igual de valentes e igual de sensibles.

Descubriremos historias de nenas e nenos (ou animais) que rompen os estereotipos que abundan nos contos; nenas decididas, nenos sensibles. Identificaremos situacións as que nos temos que enfrontar día a día, na escola, na casa, cos amigos, …onde a violencia ou a agresividade física e verbal pode ter solución grazas a palabra e gozaremos brincando coa imaxinación que nos une.

Dende a nenez pódese previr todo tipo de violencia mediante novos modelos de feminidade e masculinidade rachando así cos roles e estereotipos asignados.

Desmontemos cos contos eses estereotipos que dificultan a convivencia pacífica entre nenas e nenos.

AS NENAS

As nenas necesitan outros modelos nos que reflexarse. Dende moi pequenas a sociedade, ensina as nenas que a súa valía está determinada primordialmente pola súa beleza, o seu rol reproductivo, a súa delgadez, por ser sensibles, cariñosas e obedientes e non pola súa intelixencia , asertividade creatividade e capacidad crítica ou de liderazgo.

OS NENOS

As emociones non son só

cousas de nenas… É moi importante que os nenos aprendan a expresar tamén de forma axeitada as súas emocións, moitas vetadas como xénero, que pode rematar sendo unha das sementes de maltrato no futuro. Teñen que sentirse libres para falar sobre iso, para evitar que esa frustración xenere agresividade e violencia : ” os nenos non choran”, ” iso é cousa de nenas”…

CONTRA A VIOLENCIA DE XÉNERO

“As sementes da violencia seméntanse nos primeiros anos de vida, cultívanse e desenrólanse durante a nenez e comezan a dar os seus froitos malignos na adolescencia”

Precisamos, a través dos contos, mostrar ás nenas e ós nenos outros modelos cos que identificarse, para que vexan que SOMOS IGUAIS; nenas fortes, nenos sensibles.

Os contos fomentan a empatía. É dicir, a capacidade de poñerse no lugar doutro e identificar as emociones alleas. Os contos son unha gran ferramenta para a coeducación, pero antes de enseñar hábitos, debemos aprender a ser, como dicía Aristóteles, a nosa mellor versión posible de nós mesmos. Esa é a felicidade. E para alcanzala temos que desaprender, criticarnos, ver e comprender, saber identificar un entorno ou situación violenta tanto no ámbito doméstico, no ámbito escolar como no ámbito persoal. Só así poderemos cambiar o que non funciona.

[Ver máis espectáculos]

Cocorocó

1 maio , 2017

‘COCOROCÓ’ é un espectáculo de narración oral no que se empregan obxectos, monicreques, debuxos e interación co público.

Pero…quen canta COCOROCÓ? Unha galiña, pero non unha galiña calquera, non, unha galiña azul. Sí, azul como o ceo, coma o noso mar, unha galiña diferente a todas as demáis. Por iso é perseguida e quere matala Manolito Listón, o alcalde, porque él di que unha galiña que en vez de dicir cacaracá di cocorocó, que pon ovos de cores e ten cinco plumas vermellas na á dereita , “non é unha galiña como debe ser pero…

Chsss! silencio, é mellor que o conte ela, sí a Galiña Azul.

-Cocorocó!!!

Así se anuncia cando chega. Quen quere escoitala?

Non vai soa. Nesta divertida viaxe, acompáñana Leoncio, Ana e Carlos.

Cocorocó é un berro de loita contra as inxustizas, é un canto que nos fai pensar, respectar e valorar á outra que é diferente a nós para defender a diversidade.